استان چهارمحال و بختیاری با وسعتی نزدیک به 16533 کیلومتر مربع در میان رشته کوه های زاگرس و در مجاورت استان های اصفهان، خوزستان و کهکیلویه و بویراحمد واقع گردیده و جمعیتی بالغ بر یک میلیون نفر را در خود جای داده است. در تقسیمات کشوری استان به 7 شهرستان شهرکرد، بروجن، لردگان، فارسان، اردل، کوهرنگ و کیار تقسیم شده که مرکز آن شهرکرد با ارتفاعی حدود 2060 متر از سطح دریا بر بام فلات ایران تکیه زده است. ویژگی بارز استان طبیعت بکر و زیبایی است که شامل تالابها، قله های رفیع همیشه پوشیده از برف، چشمه های پرآب، مناطق جنگلی و سرسبز و ابنیه تاریخی و... می باشد که استان را به منطقه ای با جاذبه های توریستی و ارزشهای منحصر به فرد طبیعی تبدیل کرده است. پیشینه تاریخی استان بنا به شواهد و کاوشهای باستان شناسی در مناطق لردگان و حومه شهرکرد به دوران پیش از سفال در هزاره هشتم پیش از میلاد باز می گردد که تداوم تمدنها در هزاره بعدی، تا دوران معاصر به چشم می خورد. این کوه های سر به فلک کشیده در ازمنه تاریخی در سایه زردکوه، درگذشته نه چندان دور طنین انداز آوای دلیران مشروطه را به رشادت و مردانگی زبانزده بوده اند در پس تیغ های خود داشته که نمودی از آن در تندیس های شیرسنگی و سیاه چادرهای عشایر، نشسته بر فرش سبز دشت های این استان هنوز هم پابرجاست. وجود دو سرچشمه زاینده حیات کشور در این استان، یعنی رودخانه های کارون و زاینده رود، قلمرو وسیعی از استان را به مناطق ییلاقی با طبیعی چشم نواز تبدیل کرده که در کنار صفا و صمیمیت مردمی فضای دلپذیری را پیش روی هر بیننده ای می گشاید تا برگ سبزی در دفترچه خاطرات آنها به ودیعه گذارد.